مسی ، پسری که اسطوره شد (فصل ششم)

فصل ششم؛ اندازه: كوچك!

بعد اضافه می كند:
«هیچ چیزی وجود ندارد كه به ما امكان دهد بر مسائل ژنتیكی غلبه كنیم ولی اگر مشكلی پیش بیاید، می توانیم كمك كنیم. باید تاكید كنم آنهایی كه واقعا دچار كمبود هورمون رشد هستند، تا آخر عمر این طوری می مانند. به این خاطر مداخله كردن ما ضروری است.»

در مورد مسی، قطعا مساله آزمون و خطا مطرح نبود و او آن طور كه یك نفر نوشته، موش آزمایشگاهی نبود؛ 
دكتر طاقت از دست می دهد و با تاكید می گوید: 
«اصلا بحث آزمایش كردن نبود.
سال ها در این موارد از هورمون رشد استفاده شده، در حقیقت بیش از 30 سال. 

قبلا آن را از اجساد می گرفتند ولی این كار خطر «cjd» (ت:بیماری كروتز فلد- ژاكوب، یك نوع اختلال عصبی) را داشت و از اواسط دهه 1980 آن را از طریق مهندسی ژنتیك تولید می كنند. 
اثرات جانبی بلندمدت اش هم تایید نشده؛
ولی ما تا اینجا در هیچ یك از پرونده های مان هیچ مشكلی نداشته ایم، مثل مورد مسی كه تزریق آنچه كم داشت، ضروری بود.»

پس چرا هورمون های رشد این طور «تابو» شده اند و چرا وقتی پای دوپینگ ورزشكاران به میان كشیده می شود؛ 
این یكی از پرمصرف ترین محصولات است؟ 
«استفاده از آن در یك بزرگسال كه كمبودی هم ندارد، به عبارت دیگر در آدمی كه ترشح هورمون در او عادی است، به عنوان داروی تقویت استروییدی صورت می گیرد تا حجم ماهیچه ها را افزایش دهد و مقدار چربی را كم كند.این باعث افزایش توان فیزیكی و بهبود عملكرد می شود.»،
ولی خطر آن برای سلامتی فرد خیلی زیاد است؛
می تواند باعث هر چیزی شود، از حفظ مایعات بدن و دفع نشدن آنها تا پركاری تیرویید، از بالا رفتن قند خون تا فشار خون بالا؛ و همچنین خطر ایجاد تومور هم هست. 


چه در آرژانتین و چه در اسپانیا، اگرچه با شك و تردید؛ 
یك مساله كه خیلی هم راجع به آن نوشته اند- اگرچه اغلب بی جهت- همچنان پابرجا مانده، یعنی هزینه مداوا كه می تواند به 600 هزار «پسو»ی آرژانتین در سال برسد (تقریبا برابر با 100 هزار پوند).

رقم چشمگیری است و شاید این؛ 
خانواده مسی را به سمت اسپانیا پیش رانده، چون بارسلونا تنها باشگاهی بود كه حاضر شد هزینه ها را برعهده بگیرد:
«داستان رسانه ها كه پدر، پسر را برد خارج چون كسی هزینه درمان را نمی پرداخت، همیشه نظرم را جلب می كرد». 

خیلی هم روشن نیست كه اینجا كسی نمی خواسته هزینه ها را بپردازد؛ 
بیمه تامین اجتماعی پدر همراه با بنیاد «آسیندار» هزینه های درمان را برعهده گرفتند. 

صددرصد هم مطمئن نباشید كه مجبور بودند كشور را به این خاطر ترك كنند چون اینجااگر؛ 
والدین بیمه تامین اجتماعی یا بیمه خدمات درمانی داشته باشند، «طرح درمان اجباری»، مداوا را برعهده می گیرد و اگر هم زیر پوشش نباشند، كمیته مشاوره ملی برای كودكان دچار كمبود هورمون رشد هست كه از 1991 درمان رایگان این افراد را برعهده گرفته است.» 

  این روایت با آنچه خانواده مسی می گویند، فرق دارد.! 

خورخه، پدر او می گوید: 
«بیمه خدمات درمانی و آسیندار بعد از 2 سال، پرداخت كل هزینه درمان را متوقف كردند.
مسوولان نیوولز كه آینده خوبی را برای این كودك می دیدند، ابتدا قبول كردند بخشی از مخارج را برعهده بگیرند (سایر آمپول ها) ولی كم كم پرداخت ها دیر به دیر می رسیدند:
«آن قدر رفتیم دنبال پول گرفتن كه آخر سر یك روز همسرم به من گفت:
’دیگر خواهش نمی كنم.‘
و این چیزی بود كه اتفاق افتاد.» 




اینها را خورخه می گوید كه هر كاری از دستش برمی آمد، انجام داد تا برای این مشكل یك راه حل پیدا كند: 
«ریورپلاته در روساریو یك دفتر باز كرده بود.
این برای پسرم یك فرصت بود، همچنین راهی بود تا نیوولز را زیر فشار بگذاریم. 

برای تست رفتیم بوینس آیرس، 
لئو در بلگرانو تمرین كرد و در جریان بازی اول، وقتی او را به زمین فرستادند، متوجه شدند كه چه ارزشی دارد، كه فقط یك بچه كوچولوی صرف نیست. 

به من گفتند: 
’او را می خواهیم ولی فقط اگر رضایتنامه اش را برای ما بیاوری، اگر بتوانی نیوولز را راضی كنی، بگذارد او برود. ‘

به عبارت دیگر: 
آنها نمی خواستند با نیوولز به مشكل بخورند. بنابراین كاری انجام نشد. 
نیوولز فهمید و از من خواستند او را نبرم. قول های جدیدی دادند. بعد ماجرای بارسلونا پیش آمد ...» 

حالا كه ماجرا كم و بیش روشن شد؛ 

یك نكته است كه مسی ها و شوارستاین بر سر آن توافق دارند: 
«كمبود هورمون و درمان آن در حد یك داستان شنیدنی است؛ 
چیزی كه واقعا اهمیت دارد، قابلیت های این پسر در فوتبال است.» 

به اینجا كه می رسد: 
دكتر از روی صندلی اش بلند می شود و شروع می كند دور كتابخانه اش ادا در آوردن، كاری كه فقط از یك هوادار پر شر و شور برمی آید.
او با شوق زیاد درباره فرارهای سریع، درباره كنترل توپ و درباره سرعت حرف می زند، 
درباره «حد و حدود قابلیت های لئو كه هیچكس نمی تواند واقعا آن را مشخص كند. 
پورتنیوس (بوینس آیرسی ها) به این خاطر كه او به ندرت پایش را در پایتخت گذاشته،حسودی شان می شود چون اینجا، برای موفق شدن باید برای یكی از تیم های بزرگ بوینس آیرس بازی كنی.
باتیستوتا را ببین, از نیوولز بود ولی فقط وقتی در آرژانتین مشهور شد كه به بوكا پیوست.» 


-اجازه دهید یك لحظه فوتبال را كنار بگذاریم و یك كم عقب برگردیم. 

شاید ماجرای هورمون رشد در حد یك داستان خواندنی باشد اما ببینید این اواخر چطور یك مقاله با تیتر «آنها داروی مسی را برای بچه های شان می خواهند» در روزنامه «لا كاپیتال» چاپ شده. 

در متن آن آمده: 
«از زمانی كه همه از روش درمان مسی با خبر شده اند، هورمون رشد برای خیلی از مردم تبدیل شده به یك داروی جادویی كه باعث می شود بچه های كوچك رشد كنند؛
كوتاه ماندن بچه ها یكی از دغدغه های بزرگ والدین است، به خصوص وقتی كه تازه دبستان را شروع كرده اند و می شود آنها را با دیگران مقایسه كرد؛
مقایسه ها هیچ وقت درست نیستند چون آهنگ رشد در افراد مختلف كاملا متفاوت است.

در اغلب موارد: 
كوتاه ماندن بچه ها به خاطر عوامل ژنتیكی، تغذیه نامناسب در 2 سال اول زندگی یا تاخیر در رشد (كه برای آن درمان خاصی وجود ندارد) است ولی خیلی از پدر و مادرها از پزشك فرزندشان می خواهند كه همان دارویی كه به لئو مسی داده شده را به آنها بدهد.»

دكتر اعتراض می كند: 
«اینها عواقب منفی افشاگری رسانه ها درباره درمان یك بازیكن مشهور است و همچنین برداشت نادرست والدین و به طور كلی، مردم.

اگر همه چیز در محدوده دكتر، بیمار و والدین محرمانه می ماند، هیچكدام از اینها اتفاق نیفتاده بود؛ 
وظیفه من ایجاب می كند، تاكید كنم كه این روش خاص درمان به بچه هایی كه كمبود هورمون ندارند، هیچ كمكی نمی كند؛
به خصوص كه با وجود بی فایده بودن، هزینه هایش را هم در نظر بگیریم.

ولی برای آنهایی كه مشكل كمبود دارند، مثل لیونل، ضروری است. به این خاطر او در 1998 كه 1.27 متر قد داشت، 
تحت مداوا قرار گرفت و با ادامه درمانش در بارسلونا حالا 1.69 است.

بدون این دارو قدش آنقدر كه از نظر ژنتیكی می توانست، رشد نمی كرد.» 
پایان فصل ششم!